บทที่ 568

พอได้ยินเสียงนั้น เสิ่นอวิ๋นอู้ก็รู้สึกตัวขึ้นมาทันที แล้วหันไปมองคนที่อยู่ข้างๆ

แวบเดียวก็สบเข้ากับดวงตาที่ยิ้มระรื่นของฉินเย่

“ไหนบอกให้รอฉันไม่ใช่เหรอ? ทำไมมาคนเดียวล่ะ?”

ริมฝีปากของเสิ่นอวิ๋นอู้ขยับเล็กน้อย กำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่พอนึกถึงท่าทีของเขากับผู้หญิงคนนั้นเมื่อครู่ ในใจก็รู้สึกไม่สบา...